‘बटेंगे तो कटेंगे’ गंभीर इशारा

– दुर्गेश जयवंत परुळकर

उत्तरप्रदेशचे कणखर मुख्यमंत्री योगी आदित्यनाथ यांचे “बटेंगे तो कटेंगे” हे विधान म्हणजे मुसलमान समाजाचे अंतरंग स्पष्ट करणारे विधान आहे. तेही केवळ तीन शब्दांमध्ये त्यांनी स्पष्ट केले आहे. मुसलमान समाजाच्या तावडीतून स्वतःची सुटका करायची असेल आणि स्वतःचे अस्तित्व संस्कृती, धर्म आणि राष्ट्रासह अबाधित राखायचे असेल तर हिंदुना संघटित होण्यापासून दुसरा पर्याय राहत नाही. मुस्लिम समाज हा आपल्या समाजा व्यतिरिक्त अन्य कोणत्याही समाजाला कोणत्याही प्रकारची सवलत देत नाही. त्यांच्याशी माणुसकीने, मानवतेने वागण्यास त्यांचा धर्मग्रंथ त्यांना अनुमती देत नाही. मुस्लिमेतर समाजाशी वैर जोपासण्याची अज्ञा त्यांचा धर्मग्रंथ करतो.

लोकशाही, विचार स्वातंत्र्य, आचार स्वातंत्र्य या सभ्य समाजातील व्यक्तीस्वातंत्र्याला इस्लामी राज्यात कोणतेही स्थान नाही. याचे उत्तम उदाहरण म्हणजे सध्या बांगलादेशात राहणाऱ्या हिंदू आणि बौद्ध धर्मीयांची कत्तल चालू आहे. त्याविषयी बांगलादेशातील बांगला नॅशनल पार्टीच्या अध्यक्षा बेगम खलिदा झिया यांनी समाज माध्यमावर बांगलादेशात होणाऱ्या हिंदूंच्या आणि बौद्धांच्या हत्याकांडाविषयी दुःख व्यक्त करताना लिहिले…. I regrate the cotinuing massacre of Hindus and Buddhists in Bangaladesh, but Bangladesh is an Islamic Nation and not secular. Now the muslims are in majority here. Under the circumstances if Hindus and Buddhists want to live safely, they should either convert to Islam or go to India. आशय- बांगला देशात सातत्याने होणारे हिंदूंचे आणि बौद्धांचे हत्याकांड याचे मला दुःख होत आहे. पण बांगलादेश एक इस्लामिक राष्ट्र आहे, निधर्मी राष्ट्र नाही.

आता मुसलमान समाज हा इथे बहुसंख्य आहे. अशा परिस्थितीत हिंदू आणि बौद्ध यांना जर सुरक्षितपणे जीवन जगायचे असेल तर त्यांनी इस्लाम धर्माचा स्वीकार करावा किंवा भारतात निघून जावे. बांगला देशातील बांगला नॅशनल पार्टीच्या अध्यक्षा यांना वाटणारे दुःख हे अत्यंत नाटकी आहे. खरेतर त्यांचे हे दुःख म्हणजे मगरीचे अश्रू आहेत. समाज माध्यमावर त्यांनी व्यक्त केलेले विचार म्हणजे इस्लामला लोकशाही, व्यक्तीस्वातंत्र्य अमान्य असल्याचा तो दाखला आहे. मुसलमान समाज हा अन्य मानवी समाजाला सुखाने जगू न देणारा समाज आहे, याचा कबुलीजबाब त्यांनी त्यांच्या या संदेशातून दिला आहे. खरोखरच इस्लामला लोकशाही अमान्य आहे. जगातल्या कोणत्याही इस्लामी देशात आपल्याला लोकशाही अस्तित्वात असल्याचे आढळून येत नाही. काही वर्षांपूर्वी लंडन मधील बॅरिस्टर खालिद उमर यांनी समाज माध्यमावर एका लेखातून हेच स्पष्ट केले होते. त्या लेखात त्यांनी लिहिले.

“जगात एकूण ५७ इस्लामी राष्ट्र आहेत. त्यापैकी एकाही राष्ट्रात निधर्मी लोकशाही नाही. इस्लामचा इतिहास लक्षात घेतला तर इस्लामी सत्तेचे वारस हे विश्वासघातकी कृत्ये, विष, तलवार, हत्या, फाशी देणे अथवा सत्तापालट यातून सत्तेवर आले आहेत. त्यामुळे इस्लामच्या राजवटीखाली जो समाज आहे तो सामाजिक आणि बौद्धिक दृष्टिकोनातून लोकशाहीसाठी योग्य समाज नाही. बाहरीन, कतार, सौदी अरेबिया या आणि अशासारख्या अनेक देशात राजकीय पक्षांवर बंदी आहे. याच लेखात बॅरिस्टर खालिद उमर म्हणतात.

इस्लामच्या राजवटीत अल्लाच्या नावाने एकाधिकारशाही असते ज्यात लोकांवर प्रभाव असणाऱ्याला म्हणजेच कुराणानुसार राज्य करण्याचा सार्वभौम अधिकार असतो. आज त्याला आपण मार्शल लॉ असे म्हणतो. तिथे शिरगणती होत नाही तर शिरच्छेद होतो.” एआयएमआयएम या राजकीय पक्षाचे अध्यक्ष असदुद्दीन ओवेसी अलीकडेच काय म्हणाले होते त्याचे स्मरण करून देणे इथे संयुक्तिक ठरेल… “या देशात कायम पंतप्रधान पदावर मोदी असणार नाहीत किंवा मुख्यमंत्री पदावर योगी आदित्यनाथ असणार नाहीत. ते या पदावरून गेले तर मग आम्ही काय करतो ते पहा.” अशा अर्थाचे त्यांचे उद्गार बांगलादेशातील बांगला नॅशनल पार्टीच्या अध्यक्षा बेगम खलिदा झिया यांनी समाज माध्यमावर बांगलादेशातील हिंदू आणि बौद्धांच्या होणाऱ्या हत्याकांडाविषयी जे उद्गार काढले त्याच्याशी साधर्म्य असलेले असदुद्दीन ओवेसी यांचे उद्गार आहेत.

मुमताज अहमद यांचा Fundamentalism, Rvivalists & Violence In South Asia नावाचा एक ग्रंथ आहे. त्या ग्रंथात मुसलमानी राजकारणाचा दुटप्पिपणा व्यक्त करणारा एक परिच्छेद त्यांच्या ग्रंथात आढळतो. What is the most interesting to note is that while the Jama at in Pakistan denounces secularism as an evil force and the greatest threat to Islam. The Jama at of India is equally vigorous in defending secularism as a blessing & as a gurantee for the safe future for Islam in India. आशय – सर्वात चित्तवेधक नोंदवून ठेवण्या योग्य गोष्ट म्हणजे पाकिस्तानमधील जामाच्या लेखी पाकिस्तानमध्ये सर्वधर्मसमभाव म्हणजे सैतानी शक्तीने पाकिस्तानला घातलेला धाक आहे.

हिंदुस्थानातील जामा मात्र सर्वधर्मसमभावाचा जोरदार पुरस्कार करताना आढळून येते, कारण हिंदुस्थानात असलेला सर्वधर्मसमभाव मुसलमानांसाठी आशीर्वाद असून हिंदुस्थानात इस्लाम भविष्यात सुरक्षित राहण्याची हमी देणारा आहे. (संदर्भ – हिंदुत्व आणि इतर विचारधारा, लेखक ज. द. जोगळेकर, प्रकाशक – मनोरमा प्रकाशन, प्रथम आवृत्ती, वर्ष १९९६) हे संदर्भ लक्षात घेतले की मुसलमान समाज लोकशाही आणि निधर्मीवादाचा तिरस्कार करणारा समाज आहे. इस्लामिक जगताकडे दृष्टिक्षेप टाकला की ही गोष्ट आपल्या लक्षात येते.

तसेच युरोप खंडात मुसलमान समाज बहुसंख्य होताच काय परिस्थिती निर्माण झाली आहे ते चित्रही अत्यंत बोलके आहे. या पार्श्वभूमीवर उत्तरप्रदेशचे मुख्यमंत्री योगी आदित्यनाथ बटेंगे तो कटेंगे असा इशारा देऊन हिंदूंना संघटित होण्याचे आवाहन करतात त्यामागचा त्यांचा हेतू आपण लक्षात घेतला पाहिजे. त्यांच्या या इशाऱ्याकडे दुर्लक्ष केले तर आपल्यावर पुनश्च पारतंत्र्यात जाण्याची वेळ येईल. तशी वेळ आपल्यावर येऊ नये म्हणून मुसलमानांच्या बोलण्यावर विश्वास ठेवायचा नाही आणि मुसलमानांची बाजू घेणाऱ्या देशातल्या हिंदू नेत्यांना मतदान करायचे नाही. पूर्णपणे हिंदू समाज संघटित झाला तर मुसलमानांचे या देशाचे इस्लामिक राष्ट्रात रूपांतर करण्याचे स्वप्न धुळीला मिळाल्यावाचून राहणार नाही. देशातल्या हिंदू जनतेने योगी आदित्यनाथ यांचा इशारा जाणून संघटित होणे नितांत आवश्यक आहे. हिंदूंसाठी हा काळ अत्यंत कसोटीचा आहे. ऐक्याचे, एकतेचे आणि संघटनशक्तीचे बळ मुसलमानांच्या पाशवी आक्रमकतेला पराभूत करण्यास समर्थ आहे.

एका सिंहांच्या कळपाने एका म्हशीवर आक्रमण केले. ती एकटी म्हैस त्या कळपाशी झुंज देत होती आणि स्वतःचा बचाव करण्याचा प्रयत्न करत होती. पण ती म्हैस त्या सिंहांच्या कळपाला शरण गेली नाही. तिने आपला संघर्ष चालूच ठेवला. थोड्याच वेळात म्हशींचा कळप तिथे आला आणि त्या कळपाने सिंहाच्या कळपावर आक्रमण केले. अचानक झालेला हा जोरदार हल्ला सिंहाच्या कळपाला अनपेक्षित होता. अखेरीस वनराज म्हणून ओळखल्या जाणाऱ्या सिंहांच्या कळपाला स्वतःचा बचाव करण्यासाठी पळून जावे लागले. हे दाखवणारी एक चित्रफित समाज माध्यमावर सर्वत्र आढळते. यातून हिंदू समाजाने बोध घ्यावा आणि उत्तरप्रदेशचे मुख्यमंत्री योगी आदित्यनाथ यांच्या बटेंगे तो कटेंगे या इशाऱ्याकडे गांभीर्याने पाहून म्हशींच्या कळपाचे अनुकरण करावे.

– दुर्गेश जयवंत परुळकर